|
|||||||||
|
door Marc Buggenhoudt |
||||||||
Wie had gedacht dat met de dood van Daevid Allen in 2015 definitief het doek zou vallen over Gong had het duidelijk mis. Het was immers Allen zelf die op zijn sterfbed zanger/gitarist Kavus Torabi aanstelde als zijn opvolger. De nieuwe band is de zoveelste incarnatie of versie van de band die oorspronkelijk werd opgericht in 1967, het geesteskind van oprichter Daevid Allen, een psychedelische rockband gemodelleerd naar Syd Barret’s Pink Floyd met spacerock en Canterbury invloeden die evolueert naar jazzrock. Pierre Moerlen’s Gong, Mother Gong en de spin-off groepen Planet Gong, New York Gong en Gongmaison naast verschillende Daevid Allen line-ups onder de moniker Gong zijn allen Gong gerelateerde bands oftewel Gong Global Family. In 1973 wordt gitarist Steve Hillage een sleutelcomponent in de Gong sound ten tijde van de fameuze Radio Gnome Invisible trilogie van de albums Flying Teapot, Angel’s Egg en You. Hij verlaat de band kort daarop maar zal vanaf 2006 regelmatig terugkeren. Andere toenmalige vaste Gong bandleden bassist Mike Howlett, drummer Pierre Moerlen, keyboardist Tim Blake, saxofonist Didier Malherbe en vocaliste/ synthesizerspeler Miquette Giraudy werkten mee aan Hillage’ eerste solo album ‘Fish Rising’ uit 1975. In 2016 verschijnt ‘Rejoice! I’m Dead! een nieuw Gong album van de huidige 5 koppige line-up, allen nieuwe leden van de laatste 10 jaar met de Braziliaanse gitarist Fabio Golfetti als oudste lid (2007) en zanger gitarist Kavus Torabi als jongste lid (2014). Samen met bassist Dave Sturt (2009), saxofonist Ian East en drummer Cheb Nettles zetten zij in 2014 de ‘I See You’ tour verder zonder Allen omdat hij moest recupereren van de kankerbehandeling die hem een jaar later fataal zou worden. Nu is er van de nieuwe line-up de opvolger ‘The Universe Also Collapses’ die de verwachtingen bestendigt. De niet te imiteren unieke gekkigheid en de excentrieke performance van de oprichters van het eerste uur Daevid Allen († 2015) en Gili Smith († 2016) lijkt met hun overlijden voorgoed begraven. De muziek daarentegen in de spirit van Gong is anno 2019 nog steeds springlevend. Tot die conclusie kom ik na het zien van de dubbele bill Steve Hillage en Gong. Ikzelf ben maar rijkelijk laat besmet geraakt door het Gong virus. Het overlijden van Allen in 2015 en mijn interesse in bands als Hawkwind en King Gizzard and The Lizard Wizard waren de aanleiding om de pioniers van de psychedelische spacerock te gaan uitzoeken. Gelukkig wordt de nalatenschap van Allen in ere gehouden door het voortzetten van Gong met frontman Torabi met nieuwe albums en live concerten. Gong was een komen en gaan van vele muzikanten. Steve Hillage daarentegen is een onmisbare schakel in het werk van Gong. Zijn bijdragen aan de Radio Gnome Invisible trilogie (1973-1974) en aansluitend zijn solo werk mogen best als baanbrekend worden beschouwd. Hoewel Steve Hillage in het VK en de VS de grootste successen boekt bestaat er een kleine maar fanatieke aanhang overal in de rest van Europa. Na een succesvolle UK tour in mei samen met Gong als dubbele bill wordt de Britse tour wegens succes in november verlengd met gelukkiglijk nog een klein Europees verlengstuk van 4 concerten waarvan een vandaag in de Vooruit in Gent voor naar schatting 400 toegewijde fans. Gong mag aftrappen en doet dat meteen in vol ornaat met een uitgesponnen lang nummer tevens de openingstrack “Forever Reoccurring” van het nieuwe album. Daarin komen alle ingrediënten van de Gong sound samen: een psychedelische slow burner met trippy visuals die vertrekt van een langzaam uitgerokken gitaarrif (waarbij gitarist Fabio Golfetti steevast de gitaarnek bestrijkt met een staafje en zo de aanhoudende spacy gitaarsound levert), een basistema dat voortdurend wordt herhaald en verkend doorheen afwisselend rustige en heftige instrumentale passages met een gezongen passage voor voorman Torabi die naast de gitaar het vocale leiderschap van wijlen Daevid Allen overneemt. Zoals het een goede Gong song betaamt is ook de saxofoon prominent aanwezig. Een oudje “You Can't Kill Me” uit Camembert Électrique (1971) hitst de Gong gemoederen op. Torabi en Co spelen like crazy, strak en explosief. Het kakafonisch weirde Rejoice! en het indringende “My Sawtooth Wake” laten een enthousiaste band horen die de complexe progrockstructuren moeiteloos beheerst. De huidige Gong ritmesectie met bassist Dave Sturt en drummer Cheb Nettles mag er zijn. Dave Sturt’s groovende zware baslijnen maken indruk. “Insert Yr Own Prophecy” gaat lekker uptempo vanaf begin met kosmische met sax verweven gitaaruitspattingen in een uitgesponnen stevige rockjam waarin de band lekker loos gaat aangevoerd door de weirde blik van frontman Torabi. Voorwaar een uitstekend begin. Setlist The Steve Hillage Band is altijd al een losvast gezelschap geweest en bestaat vanavond uit het echtpaar Steve Hillage (gitaar en vocals) en Miquette Giraud (vocaliste/ synthesizerspeler) aangevuld met de Gong band samen 7 man sterk. Op het programma een volledige set gewijd aan Hillage’ solo albums uit de 2de helft van de jaren 70 ‘Fish Rising’ (1975), ‘L’ (1976), ‘Motivation Radio’ (1977) en ‘Green’ (1978) in een 2 uur durende set. Met inbegrip van de covers “It's All Too Much” (The Beatles) en “Hurdy Gurdy Man” (Donovan) wordt het een feest van herkenning en erkenning van een man wiens invloed zelfs tot in de jaren 90 reikt met de techno/trance groep System 7 maar dat is een ander verhaal. Voor de leek die vooraf zijn reserves zou hebben bij het herkauwen van hippie gitaarmuziek uit de jaren 70 die kan ik geruststellen. Hillage gitaarpartijen zijn geenszins oubollig komende uit een ander tijdperk maar zijn niets minder dan betoverend en met finesse gespeeld, elke riff is raak. Steve Hillage moet het niet hebben van gitaarkrachtpatserij maar speelt zeer melodisch onderbouwde popsongs en instrumentals in een progrock structuur. Met drie gitaristen in de frontlinie zou je kunnen verwachten dat Hillage’ gitaarpartijen worden overspeeld door de andere twee maar dat gebeurt niet: Gong’s leadgitarist Fabio Golfetti beperkt zich doorgaans tot het leveren van de aanhoudende spacy gitaarsound terwijl zanger/gitarist Torabi ritme gitaar speelt en nu en dan mag soleren of Hillage mag bijtreden. De gitaarsound is kraakhelder, geen sonisch opgeblazen sound. The Steve Hillage Band opent vrolijk met het zonnige “Talking to the Sun”. Miquette legt een synth geluidspatroon met tintelende klanken en Steve vult aan met een romige solo. Het Beatlesnummer “It's All Too Much” klinkt over de top maar is tegelijk leuk met een meedeinend meezingbaar refrein en extravagant gitaarwerk. “The Salmon Song” is nog zo’n klassieker badend in speelse heldere gitaarklanken en klinkt geweldig. Hillage geniet zienderogen en gooit na afloop samen met het publiek de handen in de lucht. Voor het Indische liedje met mantra “Om Nama Shivaya” slaat Steve de ene hoge noot na de andere aan en wordt het wel heel zweverig. Bij “Sea Nature” en aansluitend “Ether Ships” beiden uit ‘Green’ verkent Steve gitaargewijs alle uithoeken van de kosmos. Het overwegend oudere hippie publiek gaat overstag als Hillage de riffs uit zijn fretloze zwarte Steinberger tovert. Zijn stem klinkt wellicht niet zo goed als ze ooit was, maar zijn gitaarspel en vooral zijn solo's zijn telkens trefzeker. Hillage staat geheel ontspannen genietend te musiceren met een glimlach in de mondhoeken. Een zware gitaarrif vormt de start van de “Lunar Musick Suite” waarna Steve er een onnavolgbaar gitaarepos van maakt met hele hoge spacy tonen. Steve is nu echt gelanceerd en wat volgt is niets minder dan briljant. “Palm Trees” is gewoon goddelijk als de rest van de set met adembenemend gitaarwerk tijdens “The Fire Inside”, een funky “Motivation” naar een duivels “The Dervish Riff” tot een uitzinnig “Hurdy Gurdy Man”. Steve en Miquette genieten met volle teugen, samen met het publiek een groot feest! De eerste van twee toegiften trapt af met “Light In the Sky” met een hoofdrol voor Miquette Giraudy die duidelijk elke avond de avond van haar leven beleeft op synths en zang waarna een priemende intro het ultra spannende “The Glorious Om Riff” inluidt met synchroon flitsende psychedelische projecties die versnellen tot nachtmerrie proporties voor een fantastisch einde. Nogmaals teruggeroepen krijgen we nog een vrolijk “Hello Dawn” en voor de fans van het eerste uur een oude Gong compositie van Steve “I Never Glid Before” gehuld in een lange aanzwellende space eruptie. Setlist 1. Talking to the Sun (Open, 1979)
|
|||||||||
